Rozdział 23

Doszliśmy do domu, a Zayn szybko pobiegł do swojego pokoju. Ja natomiast poszłam do salonu.

- To gdzie on był? - zapytał Liam.

- Na cmentarzu - odpowiedziałam siadając na kanapie - co oglądacie?

- Jakiś tam serial.

- Idę do Zayna.

Nie czekając na ich odpowiedź, poszłam do pokoju Mulata. Zapukałam i bez odpowiedzi weszłam. Wiedziałam, że nie odpowie. Zayn leżał na łóżku i nic nie robił.

- Hej Zayn - powiedziałam cicho, lekko się uśmiechając.

- Hej - odpowiedział bez żadnych emocji. Zrobił postęp. Odezwał się.

- Wiem jak ci trudno z powodu...

- Nie kończ - przerwał mi.

- Okey. Ale mi też jest z tym trudno. Była dla mnie jak siostra, którą zastępuje - tak, mam siostrę w Polsce, ale jej nienawidzę. Jest ode mnie starsza o rok i zabiera mi każdego chłopaka jakiego miałam - ale popadając w depresje nie ożywisz jej. Nie możesz się obwiniać o to, że jakiś debil po pijanemu wsiadł za TIRA.

- Ale jak bym jej nie puścił na ten wyjazd, to by nic się nie stało.

- To była jej praca i nic na to nie poradzisz - Nic nie powiedział, tak jakby przemyślał to co właśnie mówię - Pomyśl o nas, o fanach, którzy tak jak my martwią się o ciebie. Patrz jaki ty chudy. Musisz coś zjeść. Przemyśl to co ci powiedziałam. 

Wstałam z łóżka i wyszłam kierując się do pokoju Nialla.

- Cześć kochanie - powiedział, gdy tylko mnie zobaczył.

- Cześć - pocałowałam go i położyłam się obok niego.

- Wiesz co?

- Co?

- Kocham Cię - to było słodkie. Znów go pocałowałam.

- Tak sobie myślę, że mogę już normalnie funkcjonować - mówił to bawiąc się moimi włosami.

- Na pewno?

- Na pewno - potwierdził - jutro jadę do studia nagrać moją solówkę.

- Nie zdradzisz jak się nazywa piosenka? - to było raczej stwierdzenie, niż pytanie.

- Nie.

Zrobiłam minkę obrażonego dziecka i odwróciłam głowę mówiąc:

- Foch Forever z przytupem, aż mi nie powiesz i melodyjką ze "Star Wars".

- Przepraszam - powiedział i ucałował mnie w czubek nosa. Boże jakie to słodkie. Mam słodkiego chłopaka.

- Tylko na tyle cię stać?

Przybliżył się i pocałował mnie z namiętnością w usta, co ja odwdzięczyłam. Nasze języki tańczyły swój język. Kiedy się oderwała od niego powiedziałam.

- Podsumowując. Mam najsłodszego chłopaka na świecie, który najlepiej całuje na całym wszechświecie.

Poruszył śmiesznie brwiami co doprowadziło mnie do śmiechu.

Leżeliśmy tak patrząc w siebie.

- Kocham Cię. Wiesz? - zapytał.

- Wiem o tym.

Splótł nasze dłonie. 

- Pasują do siebie, jak by była stworzone do tego, aby się połączyć w całość.

- Przeznaczenie - dopowiedziałam.

- Jesteś jedyną moją miłością.

- A gdzie "jedna, jedyna" ?

- Bo miałem już kilka miłości w swoim życiu, ale nie jedyne. Ale wiem, że to ty nią jesteś. I nie wiem co miało by się stać to i tak ciebie będę kochał.

To było przepiękne. Po prostu wzruszyłam się. Emocje dały upust. Rozpłakałam się.

- Czemu płaczesz - zapytał zatroskany.

- To było przepiękne. 

- To ty jesteś przepiękna - zarumieniłam się - Pięknie się rumienisz.

- Wiesz, że chłopcy chcieli, abym się wprowadziła?

- NIE. Zgodziłaś się?

- No oczywiście. Będę miała bliżej do ciebie.

Pocałowałam go. Przytulił mnie. 

Wiem, już jak go kocham. A to co było kiedyś między nami to po prostu małe zauroczenie, ale teraz to przeobraziło się w miłość. Kocham go nad życie. Nie wiem co bym zrobiła, gdyby wtedy go odłączyli. Gdyby nie przeżył. Nie wiem. Zrobiła bym to co w "Romeo i Julia". Zabiłabym się. Miłość nie zna granic.

Ale co by było, gdybym wtedy na niego nie wpadła? Na pewno byśmy się nie poznali. Nie zakochałabym się w nim. Żyła bym z kimś innym, albo z nikim niebyła bym. Bo na tym świecie trudno znaleźć prawdziwego mężczyznę.